Επιστροφή στην αρχική σελίδα
Έχετε παρατηρήσει πόσο ανώριμα φέρονται οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας; Πόσο εύκολα δίνουν τον λόγο τους και δεν τον τηρούν; Πόσο γρήγορα καταρρέουν μπροστά σε ασήμαντες δυσκολίες;
Όταν βλέπω κάποιους να συμπεριφέρονται έτσι (ή όταν συνειδητοποιώ με τρόμο ότι είμαι και εγώ ένας από αυτούς), αναρωτιέμαι πώς θα τα βγάζαμε πέρα όλοι μας, αν ζούσαμε σε μια πραγματικά δύσκολη εποχή. Αν δηλαδή έπρεπε να αντιμετωπίσουμε έναν πόλεμο, μια πείνα ή κάποια μυστηριώδη και ακατανόητη επιδημία όπως εκείνες που θέριζαν τους πληθυσμούς του πλανήτη μας μέχρι πρόσφατα.
Υποπτεύομαι πάντως ότι αν σήμερα είμαστε ανώριμοι αυτό οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν έχουμε να αντιπαλέψουμε με όσες δυσκολίες συναντούσαν καθημερινά οι παλαιότερες γενεές.
Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, η φτώχια άφηνε τους ανθρώπους χωρίς μόρφωση και τους υποχρέωνε να βγουν από πολύ νωρίς στο στίβο της ζωής. Επίσης, το χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης τούς φόρτωνε με οικογενειακές ή άλλες ευθύνες από πολύ μικρή ηλικία, ενώ οι κοινωνικές αναταραχές (πόλεμοι, επαναστάσεις κ.λπ.) τους έριχναν απότομα στο μεγάλο και ορμητικό ποτάμι της μοίρας όπου ή μάθαιναν να κολυμπούν ή παρασύρονταν από το ρεύμα και πνίγονταν.
Ευτυχώς για μας, η σημερινή ζωή είναι πολύ ευκολότερη και αντί για το σκληρό περιβάλλον των παλαιότερων, έχουμε την ευχέρεια να μεγαλώσουμε στο καλά προστατευμένο θερμοκήπιο μιας σταθερής και ευημερούσας κοινωνίας. Δυστυχώς όμως αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις είναι πια πολύ λίγες και κανείς δεν μας πιέζει να ενηλικιωθούμε, να γίνουμε δυνατοί και να μάθουμε να αντέχουμε στον πόνο.
Γι' αυτό και εξακολουθούμε να φερόμαστε όπως τα μικρά παιδία, μεγαλοποιώντας μικροπροβλήματα, πλημμυρίζοντας τη ζωή μας με απογοήτευση για ασήμαντες αποτυχίες και μεταθέτοντας τις ευθύνες για οτιδήποτε πηγαίνει στραβά στους άλλους (στους γονείς μας, στη φύση, στην κακούργα κοινωνία κ.λπ.).
Το πραγματικό πρόβλημα της εποχής μας λοιπόν βρίσκεται στον πλούτο και τη δύναμη που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενεές. Ζούμε πλέον τόσο άνετα που κανείς δεν μας αναγκάζει να ωριμάσουμε με το ζόρι. Γι' αυτό η ευθύνη της ενηλικίωσής μας βαραίνει μόνο τους δικούς μας ώμους. Είμαστε ορφανά παιδιά που πρέπει να επιλέξουν μόνα τους ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος στη ζωή.
Καλά θα κάνουμε λοιπόν να το πάρουμε απόφαση και να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με τις φοβίες, τα όνειρα και τις ανασφάλειές μας όσο είναι καιρός. Διαφορετικά, όσο αυξάνεται ο πλούτος, η ισχύς και η ευμάρειά μας τόσο περισσότεροι από μας θα αναζητούν καταφύγιο στους χημικούς ή τεχνολογικούς "παιχνιδότοπους" (ναρκωτικά, αλκοόλ, computer games, virtual reality κ.α.) που έχουμε ήδη φροντίσει να δημιουργήσουμε, προσπαθώντας να ξεγελάσουμε τη ζωή και να αποφύγουμε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της.
Κατά βάθος αυτό που αποζητάμε είναι ένας μεγάλος αδερφός που θα μας δίνει τα παιγνίδια του για να παίζουμε, θα μας φροντίζει και θα αναλαμβάνει όλες τις δύσκολες αποφάσεις για λογαριασμό μας, χωρίς όμως να μας ζητάει ποτέ να μεγαλώσουμε και να σοβαρέψουμε όπως επιμένουν οι βαρετοί και φορτικοί γονείς μας. Ο Όργουελ βέβαια μας δίδαξε ότι οι Μεγάλοι Αδερφοί δεν δίνουν ποτέ τίποτε χωρίς αντάλλαγμα, αλλά τελικά ίσως λίγο flight simulator και μερικά ποτήρια βότκα πορτοκάλι να αξίζουν τον κόπο.
Το μέλλον θα δείξει. Προς το παρόν πάντως εγώ λέω να πάω να αγοράσω ένα καλό βιβλίο παιδοψυχολογίας. Ίσως έτσι μπορέσω να καταλάβω καλύτερα πώς συμπεριφέρονται πολλοί από τους "ενήλικες" που συναντώ καθημερινά γύρω μου.
Γιώργος Επιτήδειος gepiti@gepiti.com
| Γραφτείτε συνδρομητές για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο που δημοσιεύεται εδώ |
Μένουμε πάντα παιδιά?Ίσως...Σκεφτείτε όμως πόσα μπορούμε να κερδίσουμε από αυτά.Η αθωότητα που τα διακρίνει είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μας διδάσκουν.Δεν βρίσκω κάτι κακό στο να είσαι πάντα παιδί...τουλάχιστον όσο αφορά στο θέμα της καρδιάς!
>>Υποπτεύομαι πάντως ότι αν σήμερα είμαστε ανώριμοι αυτό οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν έχουμε να αντιπαλέψουμε με όσες δυσκολίες συναντούσαν καθημερινά οι παλαιότερες γενεές.
Σε αυτό ίσως μας βοήθησε και η τεχνολογία.Μας έχει κάνει την ζωή πολύ πιο απλή και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχουμε τόσες πολλές δυσκολίες.Φυσικά όμως,η τεχνολογία είναι αυτή που μας έχει κάνει και βαρετούς(και ανώριμους) καταναλωτές...!
>>Το πραγματικό πρόβλημα της εποχής μας λοιπόν βρίσκεται στον πλούτο και τη δύναμη που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενεές.
Το να έχεις πλούτο και δύναμη δεν είναι κακό.Καλώς ή κακώς όλοι τα θέλουμε και τα 2 και πολλοί το καταφέρνουν(με νόμιμους ή μη νόμιμους τρόπους). Το θέμα είναι κατά πόσο μπορούμε και τα διαχειριζόμασε σωστά.
>>Καλά θα κάνουμε λοιπόν να το πάρουμε απόφαση και να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με τις φοβίες, τα όνειρα και τις ανασφάλειές μας όσο είναι καιρός.
Πιστεύω το όλο θέμα προκύπτει από εμάς τους ίδους.Η κοινωνία μας θα ήταν πολύ καλύτερη αν μαθαίναμε να αγαπούσαμε πρώτα από όλα τον ευατό μας,όχι σαν προσωπικότητα,αλλά σαν άνθρωπο.Θα μπορούσαμε να δούμε τι πραγματικά είμαστε και τι πραγματικά έχουμε ανάγκη.Στο κάτω κάτω κύριε Επιτίδιε,το μόνο που θα πρέπει να ζητάμε είναι αγάπη(όποια μορφή και αν έχει αυτή,είτε σαν την σύντροφο μας,τα παιδιά μας,τους φίλους μας),ευτυχία και υγεία. Ισως μετά(αφού ανακαλύψουμε τον άνθρωπο που κρύβουμε μέσα μας), να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τους γύρω μας.Τότε ίσως ο κόσμος να ήταν λίγο καλύτερος...
Μιλάτε για τα προβλήματα που είχαν οι άλλες γενιές.Η σημερινή νεολαία(είμαι και εγώ μέσα σε αυτήν...είμαι 23 ετών) έχει και αυτή τα δικά της...Βλέπει τον κόσμο της να καταστρέφεται.Μας παραδίδουν έναν κόσμο "τελειωμένο",με ημερομηνία λήξεως...Η ανεργία είναι μεγαλύτερη τώρα αφού η ειδίκευση έχει κάνει μεγαλύτερο κακό παρά καλό.Οι κίνδυνοι μεγάλοι(ναρκωτικά,AIDS,καταστροφή του περιβάλλοντος,κ.α.).Σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητώ τα προβλήματα των άλλων γενεών...Απλά πιστεύω πως να είσαι παιδί δεν είναι κακό...(Τι πιο ωραίο όταν όλος ο κόσμος σου είναι 2 άνθρωποι που τους ονομάζεις "μαμά" και "μπαμπά" και το μόνο πρόβλημα σου είναι πως θα πείσεις αυτά τα 2 άτομα να σου πάρουν το νέο παιχνίδι που είδες!!)
Πάντα όμως υπάρχουν και τα όρια όσο αφορά στο "να είσαι παιδί"(είναι όμως τα όρια για να τα ξεπερνάμε?Και αν ναι ποιος τα έθεσε?Οι άνθρωποι ποιας κοινωνίας και με βάση ποια κριτήρια?Τα δικά τους ή της κοινωνίας που ζούσαν?).
Ο Όργουελ στο τέλος "παραδόθηκε" στον Μεγάλο Αδερφό.Είμαι πιο αισιόδοξος και πιστεύω την ήστατη στιγμή "κάτι" θα γίνει και τελικά όλα θα αλλάξουν(προς το καλύτερο).Ρομαντικός?Δεν ξέρω...Πολλοί το να είσαι ρομαντικός το θεωρούν κάτι κακό...Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω πως πολεμάω σε έναν πόλεμο που το αποτέλεσμα του είναι γνωστό εξ΄αρχής...Αλλά θέλω να είμαι θετικός...Ίσως και να περιμένω το "από μηχανής Θεό"..Ίσως και να είμαι τελικά ρομαντικός... Το μέλλον θα δείξει...Δεν είναι άλλωστε μακρυά...αλλά εύχομαι όχι πολλή κοντά!
Τις καλύτερες μου ευχές μου για τo "Μεταξύ Φίλων".Είμαι σίγουρος πως θα τα πάει εξίσου καλά(και γιατί όχι και καλύτερα!) με το "INTERBIZ".!
Φιλικά από την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη,
Θωμάς Στεφανίδης
Θωμάς Στεφανίδης
Υπεύθυνος Ανάπτυξης Internet
http://www.prometheas.gr
E-mail : thomas@prometheas.gr
Γιώργο γειά σου,
παίρνω το θάρρος να καταργήσω τον πληθυντικό, γιατί μεταξύ φίλων είναι μάλλον παράταιρος.Συμφωνώ με τη διαπίστωσή σου για την ανωριμότητα που λίγο ή πολύ χαρακτηρίζει όλους μας σήμερα, ωστόσο διαφωνώ με τα αίτια που της αποδίδεις. Ο πόλεμος, η ανέχεια και η πρόωρη έξοδος στη βιοπάλη ατσαλώνουν εσωτερικά τον άνθρωπο, που μαθαίνει να παίρνει γρήγορα αποφάσεις, να στηρίζεται στις δυνάμεις του, να ζυγίζει τις καταστάσεις, κι έχοντας δοκιμάσει πραγματικές δυσκολίες και βάσανα, να μην στενοχωριέται ούτε να πτοείται από τα ασήμαντα. Αρκούν όμως τα προηγούμενα για να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο ώριμο; Και τι ορίζουμε ως ωριμότητα; Η γνώμη μου είναι η εξής: ο άνθρωπος ωριμάζει μόνο όταν φιλοσοφήσει πάνω στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ίδιος ή οι συνάνθρωποί του. Δε χρειάζεται να ζήσουμε εμείς ακραίες καταστάσεις για να ωριμάσουμε μέσα από τις εμπειρίες μας. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα δοκιμάζονται καθημερινά και μαθαίνουμε για τα πάθη τους, φροντίζουν τα ΜΜΕ γι' αυτό. Αρκεί να εκπαιδεύσουμε την ψυχή μας να αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν γύρω μας, όχι επιφανειακά, να προχωράει πιο πέρα, να συμπάσχει και να αναλύει: να ψάχνει να βρει αίτια , να σκαλίζει το παρελθόν, την ανθρώπινη ιστορία και την ανθρώπινη φύση, να συγκρίνει, να βγάζει συμπεράσματα και να αναθεωρεί τα προηγούμενα. Ωριμάζω σημαίνει γίνομαι σοφότερος, έχω συνεχώς σε εγρήγορση το μυαλό και την ψυχή, γιατί εκείνο που μας λείπει ίσως δεν είναι η εμπειρία, ίσως είναι η συγκροτημένη κοσμοθεωρία, αποτέλεσμα λίγης σκέψης παραπάνω πάνω στη ζωή, τον εατό μας, το συνάνθρωπο.
Ίσως φταίνε οι γρήγοροι ρυθμοί της εποχής μας. Ζούμε επιφανειακά, γνωρίζουμε τον εαυτό μας επιφανειακά, αγνοούμε ή δεν κατανοούμε τις βαθύτερες ανάγκες μας και καταλήγουμε, ενώ νιώθουμε έντονη την ανάγκη να αισθανόμαστε και να είμαστε μοναδικοί, να αισθανόμαστε και να είμαστε όπως όλοι οι άλλοι: βρες μου κάποιον που είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του, τις σχέσεις του με τους άλλους και την εξωτερική του εμφάνιση. Ανωριμότητα δεν είναι το να θες να βελτιώσεις τη ζωή σου. Αυτό είναι απόλυτα θεμιτό. Ανωριμότητα είναι το να θες να είσαι τόσο πλούσιος όσο ο τάδε, τόσο καταξιωμένος όσο ο τάδε και τόσο όμορφος όσο ο τάδε και να νιώθεις δυστυχισμένος γιατί δεν είσαι. Ανωριμότητα ίσως είναι τελικά το να μην αντιλαμβάνεσαι, ενώ έχεις πολλές ευκαιρίες, ότι η ζωή σου είναι ιδιαίτερη, είναι δώρο, πλάθεται, αρκεί να νιώσεις τη δύναμη στα χέρια σου. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι οι πράξεις μας δεν υπαγορεύονται και δεν ελέγχονται από ένα εσωτερικό, ανώτερο σύστημα αξιών. Αποτέλεσμα: η ηθική μας αποκτά ελαστικότητα. Μιλάω για το γνωστό δίλημμα: κάποιος που παραδίδει στην αστυνομία ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα είναι τίμιος ή βλάκας; Το αφεντικό σου δε σε πληρώνει αρκετά και η εύρεση καινούριας εργασίας είναι μάλλον δύσκολη. Συνειδητά μειώνεις την αποδοτικότά σου. Είναι μια δίκαιη απάντηση στη στάση του ή είναι ανεντιμότητα; Βλέπεις μπορούμε να είμαστε τόσο ευέλικτοι σήμερα όσον αφορά το χαρακτηρισμό των πράξεών μας. Μπορούμε να τις βαφτίζουμε όπως μας βολεύει. Κι αυτό βέβαια δε μας βοηθάει να ωριμάσουμε.
Δε νομίζω ότι η ωριμότητα είναι κάτι σχετικό. Όχι, κάποια πράγματα είναι απόλυτα. Για μένα τουλάχιστον, ωριμότητα δε σημαίνει απλά "δεν επαναλαμβάνω το ίδιο λάθος". Αυτό ονομάζεται ένστικτο και το διαθέτουν και τα ζώα. Ωριμάζω σημαίνει προβληματίζομαι με ότι συμβαίνει γύρω μου, το αναλύω, εντάσσω τα συμπεράσματά μου στην ευρύτερη κοσμοθεωρία μου και γίνομαι σοφότερος και καλύτερος άνθρωπος.
Ελπίζω να μην σε κούρασα πολύ.
Μαίρη
Γιώργος Επιτήδειος gepiti@gepiti.com © 2001
Επιστροφή στην αρχική σελίδα