Επιστροφή στην αρχική σελίδα
Κατά τη διάρκειά της αναφέρθηκε πολλές φορές στις προσπάθειες της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της ανεργίας, τονίζοντας ότι δημιουργήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες νέες "θέσεις εργασίας - ευκαιρίες απασχόλησης". Επειδή είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι αναρωτήθηκαν γιατί ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε απλώς σε "θέσεις εργασίας", αλλά κόλλησε δίπλα και αυτό το "ευκαιρίες απασχόλησης", σας πληροφορώ ότι ο λόγος είναι πως δεν αναφερόταν μόνο σε πραγματικές θέσεις εργασίας, αλλά και σε εικονικές.
Κάθε φορά που κάποιος άνεργος παρακολουθεί ένα επιδοτούμενο σεμινάριο, ο ΟΑΕΔ τον διαγράφει από τις καταστάσεις του για όλη τη χρονική περίοδο της εκπαίδευσής του. Φυσικά ο άνθρωπος αυτός δεν έχει βρει δουλειά. Παρακολουθεί όμως κάτι που ίσως τον βοηθήσει να εργαστεί στο μέλλον. Έχει δηλαδή μια ευκαιρία απασχόλησης (πολύ μικρή δυστυχώς αν κρίνουμε από την ποιότητα αυτών των σεμιναρίων, αλλά και από τον τρόπο που επιλέγονται οι εκπαιδευτές).
Επειδή λοιπόν το πρόβλημα της ανεργίας στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά έντονο και η δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας πολύ δύσκολη ο πρωθυπουργός φρόντισε να τις αυξήσει, μαγειρεύοντας τα στοιχεία με την προσθήκη όσων παρακολουθούν σεμινάρια (πληρωμένα από την Ευρωπαϊκή Ένωση) στον συνολικό αριθμό των νέων εργαζομένων που δημιούργησε η Κυβέρνηση.
Ευτυχώς γι' αυτόν όμως κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό το ολίσθημα είτε επειδή δεν το κατάλαβε (όταν είσαι διάσημος δημοσιογράφος δεν χρειάζεται πλέον να μελετάς σε βάθος τα στοιχεία και τους ισχυρισμούς των κρατικών οργανισμών) είτε επειδή δεν ήθελε να τον δυσαρεστήσει. (Οι μετοχές ενός δημοσιογράφου που παίρνει συνέντευξη από τον πρωθυπουργό ανεβαίνουν πάρα πολύ. Δεν θα ήθελε λοιπόν να του γίνει δυσάρεστος με δύσκολες ερωτήσεις και να χάσει την ευκαιρία να ξαναμιλήσει μαζί του ή με άλλα ισχυρά πολιτικά πρόσωπα στο μέλλον.)
Αλλά και από την αντιπολίτευση κανείς δεν φρόντισε να τον διαψεύσει. Πιθανότατα ήταν όλοι απασχολημένοι με το μοίρασμα των θέσεων (και των κρατικών προμηθειών) που θα έχουν στη διάθεσή τους μετά τις εκλογές. Γι' αυτό και τα στελέχη δεν έχουν πλέον καιρό για μελέτη και σοβαρή ενημέρωση του κοινού. Αρκούνται απλώς στη φθορά της εξουσίας, γνωρίζοντας πως αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος οι ψηφοφόροι "υποχρεωτικά" θα στραφούν προς εκείνους, οδηγώντας τους χωρίς κόπο και προσπάθεια στην εξουσία.
Μπροστά λοιπόν σ' αυτό το θέατρο "σοβαρότητας" των πολιτικών και "ελέγχου" των δημοσιογράφων δεν είναι τυχαίο που εκατομμύρια Ευρωπαίοι στρέφονται όλο και περισσότερο προς ακροδεξιούς λαϊκιστές όπως ο Λε Πεν, ο Χάιντερ ή ο Φίνι. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να λένε συχνά ανοησίες, αλλά τουλάχιστον τις πιστεύουν. Είναι μάλιστα τόσο ειλικρινείς ώστε το κύριο επιχείρημα των αντιπάλων τους είναι: "Ακούστε τις δηλώσεις τους και μην τους ψηφίσετε γιατί ό,τι είπαν θα το υλοποιήσουν μόλις βρεθούν στην εξουσία". Ακόμη και οι εχθροί τους δηλαδή αναγνωρίζουν στην άκρα δεξιά το ηθικό πλεονέκτημα της τιμιότητας και της συνέπειας λόγων και πράξεων που σχεδόν κανείς παραδοσιακός πολιτικός δεν διαθέτει πλέον!
Πιστεύω μάλιστα ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη δημοκρατία μας δεν είναι οι ακραίοι φανατικοί, αλλά τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και οι αδίστακτοι σοβαροφανείς τυχοδιώκτες που τα διευθύνουν, αφού η δική τους συμπεριφορά είναι εκείνη που οδηγεί το εκλογικό σώμα στην αγκαλιά ακραίων δημαγωγών.
Πρόκειται για τη θεωρία του "μεσαίου χώρου" που εφάρμοσε με επιτυχία ο Κλίντον στις ΗΠΑ και βασίζεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι είναι αμετακίνητοι στις θέσεις τους και γι' αυτό οι "μεσαίοι" (οι κεντρώοι που λέγαμε παλιά) είναι εκείνοι που ψηφίζουν πότε τη μια και πότε την άλλη παράταξη, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις. Το πολιτικό μήνυμα κάθε κόμματος λοιπόν συντάσσεται πλέον γι' αυτούς τους ανθρώπους, αφού τους υπόλοιπους οι εκλογομάγειροι τους θεωρούνε "σίγουρους".
Σίγουρος ψηφοφόρος όμως δεν υπάρχει και όσο τα κόμματα εξουσίας μετακινούνται προς το κέντρο, τόσο περισσότερο απογοητεύουν τους πιστότερους, και πιο ακραίους, οπαδούς τους, ενθαρρύνοντας τη μετακίνησή τους προς νέους πολιτικούς σχηματισμούς που εκφράζουν περισσότερο την ιδεολογία τους.
Οι "μάγοι" της εκλογικής υψηλής πολιτικής λοιπόν οδηγούν μόνοι τους το κοινό προς τα άκρα, αποξενώνοντας τα κόμματα από την παραδοσιακή τους βάση και μετατρέποντάς τα από ιδεολογικοπολιτικούς μηχανισμούς σε απλές οργανώσεις δημοσίων σχέσεων που αερολογούν, ελπίζοντας ότι έτσι θα γίνουν αρεστά σε όλους χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν.
Αργά ή γρήγορα λοιπόν και οι Έλληνες ψηφοφόροι θα αρχίσουν να στρέφονται και εκείνοι προς κόμματα με ιδεολογία και πίστη στις ιδέες τους όποιες κι αν είναι αυτές. Και χωρίς αμφιβολία η εκλογική πλατφόρμα αυτών των νέων σχηματισμών δεν θα διαφέρει πολύ από εκείνη των υπόλοιπων ευρωπαίων ακροδεξιών αφού η εθνική επιβίωση, μπροστά στη δημογραφική απειλή των μεταναστών, η εγκληματικότητα και η ανεργία αποτελούν προβλήματα που απασχολούν το ίδιο όλους τους Έλληνες.
Για να προλάβουμε λοιπόν την εμφάνιση της ελληνικής άκρας δεξιάς, καλύτερα να δώσουμε από τώρα στους αμοραλιστές πολιτικούς μας το μήνυμα ότι τα παλιά τους τερτίπια δεν περνούν πλέον. Στις επόμενες εκλογές, βρείτε ένα μικρό κόμμα ρομαντικών (από αυτά που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα βρεθούν ποτέ στη βουλή) και τιμήστε το με την ψήφο σας. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσετε ότι δεν θα πάει χαμένη στα χέρια επικίνδυνων φανατικών ή αδίστακτων επαγγελματιών της εξουσίας.
Γιώργος Επιτήδειος gepiti@gepiti.com
| Γραφτείτε συνδρομητές για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο που δημοσιεύεται εδώ |
© 2002
Επιστροφή στην αρχική σελίδα