Επιστροφή στην αρχική σελίδα
Όταν ο Δίας δημιούργησε τη ζωή πάνω στη Γη έβαλε όλα τα καινούρια πλάσματα γυμνά μέσα σε μια σπηλιά και ανέθεσε στους Τιτάνες Προμηθέα και Επιμηθέα να τους δώσουν τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή. Ο Επιμηθέας (ετυμολογικά αυτός που σκέφτεται καθυστερημένα, δηλαδή μετά την πράξη) παρακάλεσε τον αδερφό του Προμηθέα (ετυμολογικά αυτός που πρώτα σκέφτεται και μετά πράττει) να έχει εκείνος την τιμή του εφοδιασμού όλων των ζωντανών πλασμάτων με τα απαραίτητα για την επιβίωση.
Ο Προμηθέας του έκανε το χατίρι και ο Επιμηθέας φρόντισε να δώσει σε κάθε ζώο διάφορα βοηθήματα όπως τρίχωμα για το κρύο, νύχια και κέρατα για τη μάχη, γρήγορα πόδια για το κυνήγι ή τη φυγή και πολλά άλλα. Δυστυχώς όμως, δεν υπολόγισε καλά το υλικό που είχε διαθέσει ο Δίας γι' αυτή τη δουλειά. Έτσι, όταν βγήκε από τη σπηλιά το τελευταίο ζώο (ο άνθρωπος) είχαν περισσέψει μόνο λίγες τρίχες, κάποια μαλακά νύχια και μερικά ανίσχυρα δόντια.
Για να γλιτώσει τον άνθρωπο από τον βέβαιο αφανισμό στον οποίο τον καταδίκασε η αφροσύνη του Επιμηθέα, ο Προμηθέας έγινε ο προστάτης του, φροντίζοντας για τη μόρφωση και την εξέλιξή του. Ο Προμηθέας απολάμβανε της εμπιστοσύνης του Δία επειδή κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας ήταν από τους λίγους Τιτάνες που πήρε το μέρος των Θεών και δεν τους πολέμησε μαζί με τους αδερφούς του. Έτσι, μέχρι την εποχή που έκλεψε τη φωτιά, μπόρεσε να ευεργετήσει πολλές φορές το ανθρώπινο είδος.
Η γνωστότερη, μετά τη φωτιά, υπηρεσία του Προμηθέα στους ανθρώπους έγινε όταν τέθηκε το θέμα των προσφορών λατρείας που θα έδιναν οι άνθρωποι στους Θεούς σε κάθε τελετή. Για να ευνοήσει τους ανθρώπους ο πονηρός Προμηθέας πήρε ένα βόδι, το έγδαρε και έβαλε από τη μια μεριά τα κάτασπρα κόκαλα μαζί με το ζουμερό και γυαλιστερό λίπος και από την άλλη το ψαχνό που όμως ήταν τυλιγμένο μέσα στο τομάρι του ζώου και δεν φαινόταν.
Επειδή τα κόκαλα και το λίπος είχαν πολύ όμορφη και γυαλιστερή εμφάνιση, ο Δίας εξαπατήθηκε από το τέχνασμα και αποφάσισε ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να προσφέρουν στους Θεούς μετά από κάθε κυνήγι αυτό το κομμάτι του ζώου που, ενώ το υπόλοιπο (το ψαχνό) μπορούσαν να το κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Δεν μπορώ να μη θαυμάσω τη φαντασία των προγόνων μας οι οποίοι εφηύραν μια τόσο έξυπνη δικαιολογία για να τρώνε τα καλύτερα μέρη κάθε ζώου και να αφήνουν στους Θεούς τα αποφάγια. Μαζί με τη φαντασία τους όμως, θαυμάζω αφάνταστα και τη σοφία τους μια και αυτός ο μύθος μας διδάσκει ότι ακόμη και ένας Θεός μπορεί να παρασυρθεί από την εμφάνιση και να κάνει τόσο σοβαρά λάθη που οι συνέπειές τους θα τον συνοδεύουν μέχρι την αιωνιότητα. (Ο Δίας κατάλαβε γρήγορα του λάθος του, αλλά του ήταν αδύνατον να πάρει πίσω τον λόγο του και να αλλάξει προτιμήσεις.)
Οι άνθρωποι βέβαια δεν είναι Θεοί και γι' αυτό τα λάθη τους έχουν λιγότερο σημαντικές και μικρότερης διάρκειας συνέπειες. Όσο περνάει ο καιρός όμως η τεχνολογία αυξάνει συνεχώς την ισχύ και τις δυνατότητές μας, ενώ όσο εξελίσσεται η κοινωνία μας τα πάντα μας πιέζουν να κινηθούμε όλο και πιο γρήγορα. Αποκτούμε λοιπόν όλο και μεγαλύτερη δύναμη, αλλά διαθέτουμε όλο και λιγότερο χρόνο για να σκεφθούμε πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε.
Στο παγκόσμιο επίπεδο είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς πόσα προβλήματα μας δημιουργεί αυτή η ανισορροπία. Το ίδιο φαινόμενο όμως γίνεται πλέον όλο και πιο συνηθισμένο ακόμη και στην ιδιωτική μας ζωή.
Πιεσμένοι από έλλειψη χρόνου, ένταση και άγχος ασχολούμαστε μόνο με τα προφανή (όσα "φωνάζουν" περισσότερο), αφιερώνοντας ελάχιστο χρόνο σε πιο ουσιαστικά αλλά και πολύ πιο μακρόπνοα πράγματα.
Μπαλώνουμε βιαστικά τα προβλήματα γιατί δεν έχουμε τον χρόνο να τους δώσουμε μια οριστική λύση (γι' αυτό και αργά ή γρήγορα τα βρίσκουμε και πάλι μπροστά μας).
Ξεκινάμε κάθε δουλειά χωρίς οργάνωση, ανάλυση και σχέδιο γιατί πάνω στη βιασύνη μας τα θεωρούμε περιττές και κουραστικές λεπτομέρειες (γι' αυτό και μόνο μετά το τέλος κάθε εργασίας συνειδητοποιούμε πόσα προβλήματα μας δημιουργούν όσα δεν προβλέψαμε από πριν).
Αφιερώνουμε λίγο χρόνο στους συνεργάτες μας και εκείνοι σε εμάς (γι' αυτό και ούτε εκείνοι καταλαβαίνουν τι τους ζητάμε ούτε εμείς γνωρίζουμε τι μπορούν να κάνουν για μας).
Παραμελούμε την οικογένεια, τους φίλους μας και όσους μας αγαπούν αρκετά για να μην απαιτούν συνέχεια και πιεστικά την προσοχή μας (γι' αυτό και τελικά τους χάνουμε).
Εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας σε σύντομες και επιφανειακές απολαύσεις (γι' αυτό και βαριόμαστε γρήγορα και τίποτε δεν μας ικανοποιεί).
Γι' αυτό λοιπόν εγώ σας προτείνω τον δρόμο του χαρτιού! Όταν τσακίσουμε ένα χαρτί στα δύο αυτό δεν ισιώνει πια παρά μόνο αν το τσακίσουμε πάλι στο ίδιο σημείο, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αντίστοιχα, αν θέλουμε να ισορροπήσουμε τη ζωή μας δεν πρέπει απλώς να θυμόμαστε και όσα δεν φαίνονται. Πρέπει να ψάχνουμε πρώτα γι' αυτά και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Μόνο έτσι θα αποβάλουμε τις κακές μας συνήθειες και θα μάθουμε να εκτιμούμε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και τη ζωή μας.
Γιώργος Επιτήδειος gepiti@gepiti.com
| Γραφτείτε συνδρομητές για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο που δημοσιεύεται εδώ |
© 2001
Επιστροφή στην αρχική σελίδα