Επιστροφή στην αρχική σελίδα
Ένας καλός φίλος μού θύμισε πρόσφατα ότι η επιστήμη μπορεί να απαντήσει σε πολλά πράγματα αλλά όχι στα:
Τι είναι ο Θεός (ή αν υπάρχει)
Τι είναι καλό (ή κακό)
Τι είναι όμορφο (ή άσχημο)
Σε αυτά τα τρία μεγάλα ερωτήματα εγώ θα προσθέσω επίσης τα κίνητρα των ανθρώπων μια και συχνά αποδεικνύονται κι αυτά το ίδιο μυστηριώδη.
Και επειδή η ίδια η επιστήμη αναγνωρίζει (με το "Θεώρημα της Μη Πληρότητας του Γκαίντελ") ότι ποτέ δεν θα εξηγήσει όλα τα φαινόμενα του κόσμου, εγώ θα αναζητήσω τη δική μου ερμηνεία για τη δημοτικότητα του Big Brother στη λογοτεχνία και συγκεκριμένα στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι.
Σε αυτό το έργο ο μεγάλος συγγραφέας παρατηρεί πως ο διαφωτισμός και η δημοκρατία μας δίδαξαν ότι είμαστε ελεύθεροι και ισότιμοι. Ότι κανείς δεν χρειάζεται να περιορίζει τη σκέψη του, παραμένοντας για όλη του τη ζωή σκλάβος άλλων ανθρώπων, εθνών ή θρησκειών. Ότι μπορούμε να ονειρευτούμε τα πάντα και πρέπει να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο αν θέλουμε να τα επιτύχουμε.
Αυτό όμως που δυστυχώς ξέχασαν να μας διδάξουν οι "ελευθερωτές" μας είναι ότι τα όνειρα σπάνια γίνονται πραγματικότητα και ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που τα έχει όλα, αλλά αυτός που θέλει μόνο όσα μπορεί.
Στερημένοι από αυτή τη γνώση, πολλοί από μας ζουν χωρίς φραγμό στη φαντασία και τις επιθυμίες τους, βαδίζοντας από απογοήτευση σε απογοήτευση ανίκανοι να εκτιμήσουν όσα ήδη κατέχουν, σίγουροι ότι μπορούν να αποκτήσουν ό,τι επιθυμήσουν και πικραμένοι γιατί βλέπουν πολλούς άλλους να έχουν περισσότερα από εκείνους.
Υπάρχουν βέβαια αρκετοί τρόποι για να παρηγορηθείς γι' αυτή την "αποτυχία". Μπορείς να το φιλοσοφήσεις (αλλά αυτό είναι σπάνιο και δύσκολο), μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο στην τύχη (κάτι που καμιά φορά είναι αλήθεια) ή μπορείς να αποδόσεις την επιτυχία των άλλων στην απάτη και την ανηθικότητα (κάτι που επίσης συμβαίνει συχνά).
Ο ευκολότερος όμως τρόπος για να ανεβάσεις το ηθικό σου είναι να χαίρεσαι βλέποντας εκείνους που βρίσκονται ακόμη πιο χαμηλά. Και αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι απολαμβάνουν τόσο πολύ όσα Reality Shows παρουσιάζουν ανθρώπους μόνο και μόνο για να τους εξευτελίσουν. Για τον ίδιο λόγο "κολλάνε" και σε, βαρετές κατά βάθος, εκπομπές όπως ο Big Brother όπου ο θεατής αισθάνεται παντοδύναμος, καθώς νομίζει ότι έχει το πάνω χέρι, ελέγχοντας τα πάντα, σαν ένας μικρός Θεός, κρίνοντας τη συμπεριφορά των παικτών, καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ του, και αποφασίζοντας για την τύχη τους, χωρίς τύψεις ή "έλεος".
Μάταια λοιπόν στολίζουν κάποιοι με βαρείς χαρακτηρισμούς τους θεατές του Big Brother. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ούτε ανόητοι, ούτε διεστραμμένοι, ούτε χαχόλοι (όπως άκουσα να υποστηρίζει κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου!) Κοινό τους χαρακτηριστικό είναι μόνο η απογοήτευση, η πίκρα και η κούραση από έναν υπέρμετρα φιλόδοξο αγώνα που δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουν ποτέ γιατί δεν οδηγεί πουθενά.
Γιώργος Επιτήδειος gepiti@gepiti.com
Υ.Γ. Ένας φίλος υποστηρίζει ότι οι απόψεις μου γι' αυτό το show δεν μπορούν παρά να είναι λανθασμένες αφού δεν το παρακολουθώ. Προσπάθησα ειλικρινά να δω μερικά επεισόδια για να αποκτήσω καλύτερη αντίληψη, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να αντέξω τη βαρεμάρα και τη ρηχή συμπεριφορά των παικτών για περισσότερο από 5 λεπτά. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι είδα αρκετά ώστε να δικαιούμαι να γράψω γι' αυτό το θέμα. Εσείς θα κρίνετε αν πράγματι διέγνωσα την αλήθεια.
| Γραφτείτε συνδρομητές για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο που δημοσιεύεται εδώ |
© 2002
Επιστροφή στην αρχική σελίδα